Thuiskomen in je bekken. Dat klinkt prachtig, maar wat wordt daar nu mee bedoeld? En hoe doe je dat?
Laat ik beginnen met hoe het kan voelen als je niet thuis bent in je bekken. (‘kan’, dit is voor iedereen uiteraard uniek)
Je bent voornamelijk in je hoofd aanwezig. Veel gedachtes. Verwarring. Je snapt niet waarom je je steeds zo onrustig voelt en hoe je daar nu iets aan kunt doen.
En die onrust is eigenlijk altijd wel aanwezig. Je voelt je gehaast. En ook wat onveilig, al kun je misschien niet precies de vinger erop leggen waar dat nou door komt.
Je aandacht is voornamelijk buiten jezelf gericht. Alsof je daar iets kunt vinden wat je gaat helpen. Of iemand. Waardoor je ook makkelijker alle kanten op waait.
Je bent niet heel erg bevriend met ‘daar beneden’ en blijft er liever wat van weg.
Ik heb zelf jarenlang gezocht naar een manier waarop ik meer kon aarden. Want daar kwam het steeds op neer bij acupunctuur, therapieën, zelfs de tarot-kundigen hadden telkens weer een soortgelijke boodschap. Dus deed ik allerlei werk om meer in mijn lijf te zakken. Visualisaties met wortels die de grond in gingen. Het hielp steeds maar even.
Uiteindelijk kwam ik bij de juiste mix terecht van het (in een veilige bedding) doorvoelen van al die opgekropte emoties en het aankijken van alles wat er in de schaduw was beland.
Maar het was net of er een trampoline onderin mijn buik zat. Telkens als ik door iets heen zakte en onderin mijn buik landde, vloog ik er ook direct weer uit.
Totdat ik heel bewust met mijn bekken ben gaan werken.
Het bekken is voor vrouwen natuurlijk de plek van s3ksualiteit. En alle thema’s en trauma’s die daar rondom spelen.
Het is energetisch gezien ook je eerste chakra. Wat staat voor veiligheid. Er mogen zijn. Jouw plek innemen.
En fysiek is het de plek waarop je hele bovenlijf steunt. De verbinding tussen je bovenlijf en je benen.
Ik heb veel innerlijk werk gedaan op deze thema’s. Het doorvoelen van de trauma’s, voornamelijk dmv lichaamswerk. Laagje voor laagje ontladen en verzachten. Vooral na de IPT (holistische bekkentherapie) merkte ik een wereld van verschil.
Ik kwam thuis in mijn bekken.
Hoe voelt dat dan, thuis komen in je bekken? Voor mij voelt dat als het hebben van een stevig anker. De aarding is er vanuit deze plek als vanzelf. Ik kan meer aanwezig zijn, het voelt letterlijk alsof ik breder in mezelf zit. Mijn gedachten zijn rustiger en ik ervaar meer ‘zijn’. Ik vertraag automatisch en ik ervaar een bepaalde stilte. Ik raak minder snel overweldigd door de wereld. Alsof ik wat meer achterover kan leunen in mezelf en het leven door me heen kan laten stromen.
Vrouwen die thuis zijn in hun bekken stralen van binnenuit. Er is een innerlijke rust. Een zachte kracht. Sterk verbonden met de intuïtie en het diepere weten. Subtiel en tegelijkertijd een diepe, interne shift.
Er word me nog weleens gevraagd of dat dan blijvend is, dat je gewoon thuis bent in je bekken? Ja en nee. Het is een weg die je blijft bewandelen. Telkens weer terugkeren naar het bekken. En dat gaat gelukkig wel steeds makkelijker. Er is een nieuwe imprint gemaakt. Het lijf herinnert het zich. Je weet hoe het daar voelt en je voelt je er veilig. En ook in dit thuiskomen kun je steeds weer een laag dieper zakken. Eindeloos uitdijen in de volheid van het vrouw zijn.